Derin bir psikolojik aşk travması. Birlikte büyüyen ve çocukluklarından itibaren birbirlerine yakıştırılan, büyüdüklerinde de evlenmeleri beklenen Alissa ve Jerome’un aşk hikayesi. Daha doğrusu aşk değil ızdırap hikayesi. Kitabın sonunu açıkcası çok merak etmedim çünkü daha ortalarında belliydi sonu. Şaşırtmadı beni. Alissa bence ruh hastası, sado mazoşist bir karakter. Acıdan zevk alıyor, acıyla besleniyor resmen, melankolik bi tip. Yani karşındaki kişi de seni seviyor, evlenmek istiyo ne bu naz, ne bu saçma sapan geri çekilmeler. Dünya’nın tüm yükü bu kızda sanki. Hem istemeyip hemde bu kadar ağır bir aşk duygusu beni boğdu diyebilirim.
Kitapta din, fedakarlık, erdem, başkalarının mutluluğu için kendinden, kendi hayatından vazgeçmeyi konu alan bir akış var.
Yani Jerome onu sevmese ve platonik bir aşk olsa bu çektiği sıkıntılara hak verebilirim ama öyle bişey yok, bu olaylar sırasında dine yönelen ve kafayı onunla bozan bir Alissa var. Çok sıkıcı bir karakter. Yani sevdiğin insanla evlenince Yaradana bağlanamıyor musun? Dine yönelemiyor musun?
Fazlaca abartılmış. Sırf konu bulamamış klasik bir aşk hikayesini nasıl çıkmaza sokarım da kitap yazarım temalı bu kitabın yazarının Nobel ödüllü olması da daha bi tuhaf.
Kitapta beğendiğim tek şey çok fazla kurgu içerdiği için müthiş anlamlı kelimelere, cümlelere yer verilmiş olması.
Yani çok boş vaktim var aman öylesine bir kitap okuyayım diyorsanız alın okuyun. Son derece sıkıcı bi kitap. Anlatılan ve yaşatılan aşktan midem bulandı. 
Dar Kapı 
André Gide
Dar Kapı
Andre Gide'den okuduğum ilk kitaptı Dar Kapı. Kuzen olup birbirine aşık olan Alissa ve Jerome'nin birbirine karşı olan bağlılığını, duygularını hatta delice olan aşkını anlatan hüzünlü bir roman Dar Kapı. Hüzünlü çünkü Alissa'nın dünyevi ve ilahi aşk arasındaki bocamaları bu aşkın sonunu getiriyor.
Sonda söylemem gerekeni başta söyledim. Ama şunu belirtmem gerekir ki Dar Kapı o bilinen entrikalı aşk hikayelerinden değil. Jerome ve Alissa'nın birbirine karşı olan saf sevgisi beni büyüledi.
'Kavuşmayalım büyü bozulmasın' diyor Alissa. Başkalarının mutluluğu için birbirlerinden uzak kalışları beni yıktı.
Kitabın sonunda yer alan Alissa'ya ait günlük kalbimi paramparça etti.
Dar Kapı; son zamanlarda okuduğum en hüzünlü aynı zamanda en güzel aşk romanıydı. Andre Gide'nin yorumu, anlatımı ise beni tanıştığıma memnun etti.
İyi okumalar dilerim.
André Gide 
Dar Kapı
Aşkın yolu erdemden mi geçer yoksa erdem ve aşka giden yollar ayrı mıdır?
Kitap, adını İncil'de geçen şu pasajdan alıyor:
"Dar kapıdan girin. Çünkü yıkıma götüren kapı geniş ve yol enlidir. Bu kapıdan girenler çoktur. Oysa yaşama götüren kapı dar, yol da çetindir." (Matta 7:13-14)
Aşıklardan biri, aşkına varmak için Tanrıya yakarırken diğeri, Tanrıya varmak için aşkını kullanmakta. Biri için erdem, aşk ile birlikte gelen ve yücelten bir yaşam biçimiyken diğeri için zaten olması gereken ve varlığı yüceltmeyen, zorunlu bir unsur.
Jerome, aşkına kavuşabilmek ve dar kapıdan geçebilmek için erdemini bir yol olarak kullanıyor. Alissa ise aşkını Tanrıya ulaşabilmek için kullanıyor. İnanıyor ki aşıklar, Tanrıda birleşir.
Dar Kapı, bir yandan trajik bir yandan da olması gerektiği gibi son buluyor.
Dar kapıdan geçmeyi kendine amaç edinen Jerome; çetin yolu adımlarken zamanla Tanrıyı değil aşkını istemeye başlıyor. Alissa ise Jerome'dan -ve hatta kendinden- geçip Tanrıya kavuşmaya çalışıyor.
Jerome, Alissa'ya kavuşamıyor; Alissa ise Tanrıya kavuşuyor.
Leyla ile Mecnun, batı edebiyatıdan doğsaydı işte o kitap Dar Kapı olurdu. Aşkını ararken Tanrıyı bulmanın hikayesi.
Materyalist bakış açısıyla okuduğumuzda, ki günümüzde bu hikayeyi anlamlandırmak bu yüzden daha da zorlaşıyor, harcanan ve yazık olan üç hayattan başka bir şey görmek mümkün değil.
“Bize öğrettiğin yol Tanrım, dar bir yol, iki kişinin yan yana yürüyemeyeceği kadar dar.”
Dar Kapı - André Gide
..ne kadar çok seviyorsam o kadar az biliyorum ne söylemek gerektiğini..
Jerôme ve Alissa'nın aşkının gerilimini okuyoruz romanda.Birisi çok çalışkan, zeki ve iradeli.Diğeri kendini Tanrı aşkına vermeye karar vermiş.Ancak bunu kendine ve Jerôme'ye ızdırap yaşatarak yaptığının farkında değil.Alissa ne olduğunu kendisi de bilmediği en yüksek bir erdemin peşinde.Bunu herşeyin ve herkesin üzerinde tutmaktadır.Çok sevse de Jerome'yi bu uğurda kendisinden hep uzak tutmayı başarmıştır.Zavallı Jerome'de kavuşacakları günün hayaliyle bu ayrılıklara, iradesini son noktasına kadar kullanarak dayanır. Ancak Alissa'nın durumunu farkettiğinde artık çok geçtir.
Yazarın daha önce okuduğum 
Pastoral Senfoni kitabında da aynı tema üzerine olaylar kurgulanmıştı.Akıl ile duyguların, insanoğlu ve Yaratıcıya duyulan sevginin arasında kalınmışlık duygusu...
Kitabın başlarında Jerôme'nin anlatıları, son kısmında da Alissa'nın günlüğünden bölümler var.Yozlaşmış bir erdemlilik kavramı, farkında olmadan Alissa'yı bencilleştirmiştir. Yaratılmış olanlara olan sevgisini Yaratıcı olana sevgisine engel görmüştür. Kendi dünyası ile Yaratıcının arasındaki bağı dengeli bir şekilde anlayamamış ve hayatı kendine ve Jerôme'ye zehir etmiştir.
Duygusal, hüzünlü ve kısa bir roman okumak isterseniz tercih edebilirsiniz.